Verliefd op een skileraar (deel II)

Iris van Dijk is als 'wintersport newby' verliefd geworden op een skileraar en op Snowplaza deelt ze af en toe hoe dat is. In haar vorige weblog schreef ze over de voorbereidingen van haar eerste reis naar 'haar' skileraar. Vandaag deel 2: Het klinkt nog steeds als een droom, verliefd zijn op een skileraar. In zekere zin is dit echt wel waar, maar ik kan je als ervaringsdeskundige ook vertellen dat er flink wat nadelen aan zitten. Een winterseizoen is gelukkig niet het hele jaar, maar zeker lang genoeg om behoorlijk wat 'ik-mis-je'-gevoelens te kweken. Gelukkig mag ik twee keer op wintersport. Dan zie ik hem weer.

Verschillende werelden zonder elkaar

Eigenlijk leven we in twee hele andere werelden. 'Mijn' skileraar kan iedere dag genieten van (verse) sneeuw en ik? Ik 'geniet' in Nederland van de regen, de vervelende kou en genoeg studiestof waar ik me doorheen moet bikkelen. Natuurlijk, zelf heb ik dus genoeg afleiding (om die studiestof tóch nog even positief te zien) om me te kunnen vermaken, maar soms is het toch best stom. Verjaardagen die we apart moeten vieren, momenten waarop je eigenlijk een knuffel zou willen en als je ongelooflijk trots op jezelf bent en het liefst face-to-face wil delen. Jammer, of eigenlijk meer vervelend dat het niet kan, maar ik probeer positief te blijven. Tot nu toe lukt het best aardig en denk ik vooral aan alle verse sneeuw waar ik straks in kan skiën!

Het skilerarenleven

Okay, ik moet toegeven, ik denk niet alleen aan de verse sneeuw, haha. Eerlijk gezegd denk ik ook aan het skileraarleven waar ik weer een weekje deel van uit mag gaan maken. Afgelopen keer voelde ik me ontzettend thuis bij alle skileraren die me enthousiast verwelkomden. Het maakte niet uit uit welk land ze kwamen, maar ze hadden allemaal dezelfde passie en avontuurlijkheid in zich. Alle 60 skileraren hadden op de één of andere manier een band met elkaar en betrokken mij daar ook bij. Het was in één woord geweldig.

Sleeën moet je oefenen

Nog vaak denk ik terug naar mijn allereerste slee-ervaring in Oostenrijk. Het was in één woord geweldig en ook wel een beetje lachwekkend. Stel je voor dat je een ongelooflijke steile weg, die alsmaar omhoog loopt, op moet klauteren mét lompe snowboots. Ik geef toe, ik heb een paar keer gezucht onderweg, maar toen we - eindelijk - boven waren, was het uitzicht (en eten!) geweldig. Na een paar drankjes, spelletjes en Schnapps, was het weer tijd om naar beneden te gaan. Dit mocht op de slee. De ontzettende steile en lange weg mochten we naar beneden sleeën! Hoe leuk is dat. Oh, een tip: met z'n tweeën op de slee zitten gaat niet fantastisch, maar het is zeker een nr. 1 tip als je veel wil lachen. Succes gegarandeerd.

Nog even de kroeg in

Na een paar keer uit de bocht gevlogen te zijn, waren we dan toch eindelijk beneden. Het laatste stukje mochten we doen met een bus. Dat was toch wel dé kers op de taart, want het blijft toch Oostenrijk waar het vaak wat kouder is dan in Nederland. Óók na een paar drankjes. Na dit toffe avontuur belandden we weer in de stamkroeg van Mühlbach am Hochkönig. De avond was nog jong, dus genoeg tijd om nieuwe herinneringen te creëren. Dit is zeker gelukt. Het was fantastisch.