Al jaren zeg ik tegen collega’s en familie dat ik naar de Dolomieten wil. Als bergliefhebber pur sang moet je dit bijzondere massief met eigen ogen gezien hebben. Toch kwam er iedere winter wel weer iets anders tussendoor, waardoor dit tot op heden nog niet was gelukt. Afgelopen week kwam hier eindelijk verandering in. Het was het lange wachten meer dan waard…
Ik heb hooggespannen verwachtingen over mijn trip naar Val Gardena in de Dolomieten. De bergen, de pistes, het eten; in de verhalen die ik lees en hoor zou dit allemaal van de hoogste kwaliteit moeten zijn. Als eerste moet de Seiser Alm eraan geloven. In Ortisei pak ik de lift naar de grootste bergweide van Europa. Een ideaal skigebied om even op te warmen, want het pisteaanbod is hier niet al te lastig. Hoewel er op de pistekaart veel rode afdalingen staan, voelen deze eerder aan als blauw. Ondanks dat hier een stuk minder sneeuw ligt dan aan de noordflank van de Alpen, voelen de pistes heerlijk aan. Hun schoonheid geven de Dolomieten vandaag nog niet prijs. Het is bewolkt en slechts af en toe vang ik een glimp van één van de beroemde pieken op.
De volgende dag is er geen wolkje aan de lucht. Zodra ik het hotel in Ortisei uitstap, valt mijn blik direct op de Sassolungo. De 3181 meter hoge Dolomiet heeft een opvallende, langgerekte vorm en ligt te blinken in de zon. Tijdens het skiën op de flanken van de Ciampinoi en Piz Sella kan ik mijn ogen niet van de Sassolungo houden. Wat een geweldige berg! Het landschap van Val Gardena is adembenemend en nog mooier dan ik mij had voorgesteld. Ik zou bijna vergeten mijn aandacht bij de pistes te houden. Toch is dat op de Saslong afdaling wel degelijk nodig. Het is één van de bekendste (world cup) pistes ter wereld en er zitten behoorlijk pittige stukken in.
Wat een indrukwekkende berg, die Sassolungo
De Saslong is een pittige uitdaging
Aan het einde van de ochtend maken we, door in St. Christina gebruik te maken van het bergtreintje, de oversteek naar de Seceda (2518 m). Dit zonnige skigebied ligt aan de overzijde van het dal en ook hier sta ik weer met open mond van het uitzicht te genieten. We skiën de ‘Gardenissima’ om vervolgens te gaan lunchen bij de Curona Hütte. Ook in deze intieme berghut worden mijn verwachtingen weer waargemaakt. Een Spinatknödel zoals deze hoort te zijn en Schlutzkrapfen zoals alleen de Italianen in Zuid-Tirol deze kunnen maken. We sluiten deze geweldige skidag af met de 10,5 km lange La Longia, de langste afdaling van Val Gardena.
Ik verlaat Val Gardena natuurlijk niet zonder de Sella Ronda geskied te hebben. Deze beroemde skitour rond het Sellamassief staat al jaren op mijn lijstje. Ik ski de groene route, die tegen de klok in gaat. Via de Passo Sella en Passo Pordoi ski ik naar Arabba. Eenvoudige brede afdalingen worden afgewisseld met hier en daar een wat steiler stuk. In Arabba besluiten we om de gondel te nemen naar Porta Vescovo (2478 m). Vanaf hier heb je vrij uitzicht op de Marmolada (3342), de hoogste berg van de Dolomieten. Helaas ligt deze Dolomietenreus verscholen achter de wolken. Zo valt er toch nog iets negatiefs te melden over mijn trip naar de Dolomieten! Na het passeren van Corvara, Colfosco en Wolkenstein mag ook ik de Sella Ronda achter mijn naam zetten.
Nagenieten van een heerlijke lunch bij de Curona Hütte
De Sella Ronda moest er natuurlijk ook aan geloven
Val Gardena is met stip binnengekomen in mijn lijstje met favoriete skigebieden. Eindelijk heb ik de Dolomieten met eigen ogen gezien en ze zijn nog mooier dan ik mij had voorgesteld. Het pisteaanbod is veelzijdig en dat Italianen wel weten hoe ze pistes moeten preparen, heb ik nu ook ervaren. Ondanks het gebrek aan (verse) sneeuw, lagen de pistes er prima bij. In Val Gardena draait het op en rond de pistes om kwaliteit. Het eten in de berghutten is buitengewoon lekker en constant is er dat uitzicht. In 3 dagen tijd ben ik compleet ‘gedolomitiseerd’.
Wat vind jij van Val Gardena? Laat een reactie achter!
Van dit uitzicht krijg je nooit genoeg
Tijdens de wintersport staat Thijs het liefst ’s ochtends als eerste bij de lift en komt hij als laatste weer beneden. Tussendoor is er altijd tijd voor een goede Apfelstrudel of Schnitzel. Ook de après-ski slaat hij niet over.
