Iedereen heeft ongetwijfeld zijn of haar eigen voorkeur als het gaat om pistes. De één cruiset liever relaxed van een blauwe piste, terwijl het de ander niet steil genoeg kan zijn: hoe dieper zwart, hoe beter. Persoonlijk zou het me op dit moment helemaal niets uit maken op welke afdaling je me zet, als ik maar zou kunnen skiën, maar dat terzijde... En als je mij vraagt naar mijn favoriete kleur piste, dan kom ik al snel uit bij rood of blauw. Simpelweg omdat ik daar het meeste plezier aan beleef. Aan blauw misschien nog wel het allermeeste.
Toen ik nog skiles gaf, kwam in elk klasje - of het nou kinderen of volwassenen waren - wel de vraag: 'Wanneer kunnen we van de zwarte piste?'. Een zwarte piste heeft voor veel mensen iets magisch, het hoogst haalbare en dat moeten we bereiken! We vertellen ook aan iedereen die het horen wil dat we van 'die en die zwarte zijn geweest'. Datzelfde geldt voor van die iconische steile pistes, zoals bijvoorbeeld Le Mur Suisse in Les Portes du Soleil of de Harakiri in Mayrhofen. Trots vertellen we in de après-ski dat we 'de X' hebben gedaan om indruk te maken op de ander. Veel van de steilste pistes van de Alpen kan ik inmiddels afvinken, maar of dat nou de leukste wintersportmomenten waren? Neuh, eigenlijk niet als ik eerlijk ben.
En nee, ik ben niet bang voor een zwarte piste en kom de meeste ook keurig en gecontroleerd naar beneden. Maar op zulke diepe afgronden als Le Mur Suisse, waar je weet dat wanneer je valt, je honderden meters naar beneden stuitert, krijg ik het niet voor elkaar om mijn beste techniek toe te passen en lollig vind ik het ook niet. Net als al die anderen op de afdaling trouwens. Het is eerder uitzondering dan regel dat ik iemand zie die technisch perfect over diepe zwarte buckels naar beneden 'danst' met een big smile op z'n gezicht. Eenmaal beneden overvalt me wel af en toe een euforisch gevoel wanneer de piste echt pittig was, maar misschien is dat meer een soort van opluchting dat ik niet al m'n botten heb gebroken op die afdaling.
Op rode pistes heb ik het eigenlijk altijd enorm naar m'n zin. Ze zijn vaak afwisselend, met wat steilere en vlakkere stukken ertussen, heerlijk! Op een rode piste vind ik het ook altijd leuk om me te concentreren op mijn skitechniek en lekker door te knallen. Dan weer korte bochten, dan weer wat langer, misschien een paar carvebochtjes tussendoor, rood is eigenlijk altijd een succes. Ook de meeste skiërs en snowboarders om me heen lijken het altijd prima te vinden op deze kleur piste. Op zwarte afdalingen staan er nog wel eens mensen enorm te klungelen, wat op rood een stuk minder gebeurt. Behalve dan op smalle iets steilere stukjes, dan hoopt de boel zich al snel weer op. Maar al met al: rood is prima!
Maar waar ik nog het allergelukkigst van wordt is een brede blauwe 'Autobahn' die lekker lang is en het liefst niet al te druk. Vooral als ik op een snowboard sta is een blauwe piste veruit mijn favoriet om heerlijk te carven. Maar ook op ski's vind ik het geweldig om op een niet al te steile helling mijn carvebochten te draaien. Op een rode piste ben ik na twee of drie gesneden bochten wel klaar en ga ik veel te snel (ja gebrek aan techniek I know), terwijl ik op blauw voor mijn gevoel úren door kan gaan. Maar ja, dan moet 't niet te druk zijn natuurlijk op die blauwe piste, want slalommen om andere mensen heen, vind ik dan weer minder leuk en wordt me ook niet altijd in dank afgenomen. Op zo'n brede blauwe piste kan ik me ook echt uren vermaken. Lift omhoog en nog een keer. Heerlijk!
Dus ja, als ik moet kiezen dan het liefst breed en blauw. En jij? Laat jouw mening achter op onze social media kanalen!
Eigenlijk is Miranda in het verkeerde land geboren. Wintersport is niet alleen een passie voor haar, je kunt het gerust een verslaving noemen. Ze reist regelmatig af naar de Alpen en praat ons vervolgens bij via haar blogs.
