Wintersport is de mooiste vakantie van het jaar, dat staat natuurlijk voorop. Maar, hoe hard we met z'n allen ook genieten, we vinden ook overal wat van. Een tijdje terug was ik samen met een groep ex-collega's in Sölden en heb daar eens wat ergernissen op en rond de piste geïnventariseerd. Dit heeft geleid tot een top 10, die volgens mij heel herkenbaar is. Eens?
Komt steeds vaker voor: luidruchtig telefoneren in een volle cabinelift. Geen probleem natuurlijk om telefonisch met je mede-wintersporters af te spreken op welke piste of in welk restaurant je elkaar zult treffen. Maar waarom een compleet zakelijk gesprek gaan zitten voeren waarvan iedereen kan meegenieten? Blijf dan gewoon lekker op je werk. Met je kinderen thuis kwebbelen over wat er die dag allemaal is gebeurd? Oh fijn, de hond is wel drie keer uitgelaten. En ja, de magnetronmaaltijden waren weer heerlijk. Nog veel erger: je telefoon op de speaker zetten, zodat iedereen wel móet meeluisteren. Je bent met vakantie hoor!
Ach ja, ze zijn verliefd! Als ze de cabine instappen is dat al duidelijk te zien. Hij overdreven hoffelijk, zij ondergaat dit als een prinsesje. Alleen maar oog voor elkaar. Alle andere mensen in de lift wisselen een glimlachende blik van verstandhouding, ze zijn allemaal jong geweest. Maar dan slaat de stemming om. Het stelletje begint te knuffelen en daarna zonder enige gêne te zoenen. De blikken van de andere wintersporters spreken boekdelen: getver! Gelukkig zijn de liften tegenwoordige supersnel en zijn we boven voordat we er erg in hebben. Snel uitstappen en wegwezen.
Je kent ze wel: de notoire niet-bestellers/betalers. Altijd hetzelfde liedje: ‘Als jij toch iets gaat halen, wil jij dan voor mij … meenemen.’ Zoals altijd ben je te aardig om zo’n verzoek te weigeren. Dus dat betekent dat jij loopt te slepen met zijn/haar eten en dat je ook nog maar moet zien of je je geld terugkrijgt. Want op het moment dat je zegt: ik stuur je wel een Tikkie, krijg je als antwoord ‘of contant ook goed is’. En ja hoor, dáár is het briefje van vijftig euro waar je letterlijk niet van terug hebt.
Er zijn mensen die geen zin hebben in een goed gesprek in een lange sleeplift. Van die mensen die in de wachtrij al uitrekenen hoe ze dat moeten aanpakken. Eerst even inschatten wie er koppeltjes hebben gevormd en daar dan tussen gaan staan als eenling. Mocht dit toch mislukken –je weet namelijk nooit zeker of mensen inderdaad met z’n tweeën in de lift willen- dan blijft er nog één strategie over: pak de plek aan de kant van de wachtrij. Want als je op de buitenste plek gaat staan, is dat een uitnodiging voor een ander om zich snel bij je aan te sluiten. Want waarom zou je sociaal zijn?
Eigenlijk geldt dit natuurlijk voor alle liften!
Veel wat grotere liften kennen geen ‘gedwongen’ rij meer. Het is kwestie van: wie zich naar de voorste positie weet te wurmen, heeft de beste plek. Het ergste zijn groepjes die per se met elkaar in één cabine willen. Zij vormen een soort ondoordringbare muur voor de mensen erachter. De overgebleven plekken blijven dan leeg en dat was ook precies de bedoeling. Ook vervelend: mensen die expres niet doorschuiven op hun stoeltje, omdat ze geen zin hebben in een volle cabine. Of dit proces zó vertragen dat de deuren alweer dicht gaan.
Het kost natuurlijk best veel moeite om bij een bergrestaurant uit je bindingen te stappen, je ski’s op te pakken en die samen met je stokken keurig in een rek te plaatsen. Bovendien: het is steenkoud en je maten zitten al lekker warm binnen. Dus waarom zou je toch al die moeite doen? Nou, bijvoorbeeld omdat andere mensen letterlijk struikelen of lelijk uitglijden over ski’s en stokken die her en der verspreid over de grond liggen bijvoorbeeld. Er schijnen al verzekeringsmaatschappijen te zijn die jou verantwoordelijk stellen voor de medische kosten van deze valpartijen. Je bent gewaarschuwd.
Populaire piste-scheurders heb je natuurlijk overal. Meestal - of misschien: bijna altijd? - zijn het mannen die onverantwoord hard de piste af racen. Even laten zien dat je véééél beter bent dan de gemiddelde wintersporter op diezelfde afdaling. Onderweg haal je natuurlijk een paar leuke trucjes uit, zoals vlak achter of voor mensen langs flitsen. Ook hartstikke leuk: precies achter mensen langs scheuren die keurig aan de rand van de piste op adem staan te komen. En die zich daardoor een hoedje schrikken.
Waarom presteren sommige mensen het toch om op de verkeerde plekken van de piste stil te gaan staan? Bijvoorbeeld op een smal pad of in een onoverzichtelijke bocht. Het liefst nog met een hele groep, druk pratend over de ski-ervaringen van zojuist. En ook niet keurig naast elkaar maar breeduit gedrapeerd over de piste. Zelfs een harde schreeuw helpt dan niet. Sterker nog: de groep denkt dat dit vast voor iemand anders is bedoeld en is zich van geen kwaad bewust.
De ski-abo’s zijn flink duurder geworden, dus eigenlijk is het wel logisch dat je dan ook voor 100% gebruik wilt maken van de piste. In dit geval: over de volle breedte, van helemaal links naar helemaal rechts, vice versa. Lekker in je eigen langzame tempo. En je hoeft je echt niet druk te maken over andere skiërs, want in de pisteregels staat nu eenmaal dat degene die van boven komt op jou moet letten. Het is voor de snellere wintersporters onder ons daardoor altijd een beetje gokken wanneer de slow-skiër zijn of haar bocht gaat draaien. En dat loopt soms verkeerd af...
Waarom lijkt het er toch op dat je Nederlanders al van mijlenver kunt horen? Komt dat omdat je zelf ook Nederlander bent en daarom de taal eerder opmerkt? Of zijn we echt een luidruchtig volkje dat elke plek ter wereld wil opleuken met zijn of haar aanwezigheid? En echt: schreeuwerige landgenoten vind je niet alleen in de après ski. Gillend door het bergrestaurant bijvoorbeeld: ‘Dennnniiiis: we zitten hier hoor.’ Ja hoor, ze zijn er weer die gele nummerborden (hoor je de Oostenrijkers denken).
Skiën is voor Kees als een tweede leven. In het normale leven is hij geen snelheidsduivel, maar op de piste…Hij gaat meerdere keren per jaar naar de bergen. Zijn favoriete skigebieden liggen vooral in Zwitserland.
